همدردی یعنی دردهای آشکار و ملموس( عینی) دیگران را فهمیدن. کسی که حتی همدردی نیز ندارد به اصطلاح یک عقب مانده هیجانی است. مثلاً اگر کسی صحنه کودک آزاری یا مرگ دلخراش یک زوج را در یک تصادف که تازه ازدواج کرده بودند را ببیند یابشنود، باید متأثر شود و احساس همدردی او برانگیخته شود.

در همدردی فرد، دردی را که خودش هم تجربه کرده باشد را خیلی بیشتر می تواند درک کند. اما همدلی کار افرادی است که حتی به جز نیازهای عینی و آشکاردیگران، نیازهای ذهنی و غیر ملموس (مثل احساس ناامیدی) دیگران را هم درک می کنند. حتی ممکن است بر عکس همدردی، اصلاً خودش آنها را تجربه نکرده باشد.

در واقع همدلی در افرادی که نیمکره راست فعال تری دارند بیشتر است. افرادی که همدلی قوی دارند حتی با نگاه کردن به چشمان طرف مقابل، ذهن و حالت احساسی او را حدس می زنند و یا از روی تُن صدای طرف مقابل یا حالت چهره او، احساس طرف مقابل را می فهمند.

احتمالاً چنین تجربیاتی را داشتید ( البته تا این مرحله رسیدن خیلی خوب است اما برای همدلی تلاش بیشتری می خواهد). پس لازم شد به نکته مهم دیگری اشاره کنم و آن مراحل همدلی است.

مراحل همدلی

همدلی دو مرحله اصلی دارد. یکی درک احساس طرف مقابل ( که همان تشخیص از روی تُن صدا و…) و دومی واکنش مناسب نسبت به این احساس که حدس زدیم، است.

اکثراً افراد در مرحله دوم ضعف دارند و خودشان هم احتمالاً متوجه این ضعف نیستند. پس گاهی ممکن است احساس همسر یا فرزندتان را خوب درک کرده باشید اما واکنش مناسب نشان نداده باشید.
بطور مثال؛ وقتی فردی می گوید: ” خوب درکت می کنم ولی کلمه ای ندارم برای آروم کردنت بهت بگم…” این نمونه ای از ضعف در مرحله دوم همدلی است. افرادی که همدلی بالایی دارند هر دو مرحله را به خوبی انجام می دهند.